W dn. 9-11 listopada 2012 r. wspólnota Domowego Kościoła przeżywała rekolekcje formacyjne pt.”Czas na duszę”. Do domu rekolekcyjnego w Dąbrówce przyjechało 100 uczestników. Rekolekcje poprowadził ks. Roman Adamczyk. W piątek i w sobotę po raz pierwszy służył rodzinom ks.Sebastian Osiński. Animatorami byli Bożena i Marek Malinowscy, diakonię muzyczną stworzyli Karolina i Adam ( młodzież!), a w kuchni służyła p.Teresa.Członkowie Domowego Kościoła ten święty czas przeżywali według „Uczynków miłosierdzia względem duszy”. Ksiądz moderator poprowadził rekolekcje w sposób nowatorski. Było siedem sesji bo jest siedem uczynków. Podczas każdej sesji Ksiądz nauczał co na dany temat mówi Pismo św..co mówi dzisiejszy świat i jak powinien sobie radzić współczesny chrześcijanin.Każda sesja kończyła się medytacją, która również była różnie prowadzona i tak np.uczestnicy dzielili się swoimi doświadczeniami lub uwagami jak pouczać lub upominać bliźnich, innym razem w ciszy medytowali nad przysięgą małżeńską albo wspólnie się modlili. Czas krótki ale dobrze zorganizowany, bo były wspólne pogaduszki, wspólna kawa, spacery do lasu lub nad Pilicę według własnego uznania. Animatorzy zorganizowali spotkanie Historyczno-Patriotyczne z racji 94 rocznicy odzyskania niepodległości.
W czasie zwyczajowo przyjętej godziny świadectw każdy uczestnik mógł anonimowo wypełnić ankietę i podzielić się swoimi przeżyciami i postanowieniami oraz napisać o swoich pomysłach jak prowadzić rekolekcje i jakie tematy omawiać.
Zwieńczeniem rekolekcji była uroczysta niedzielna Eucharystia, podczas której stałe części były odśpiewane po łacinie, Komunia św. udzielona pod dwiema postaciami a na zakończenie indywidualne błogosławieństwo Najświętszym Sakramentem każdego małżeństwa i wszystkich samotnie przeżywających te rekolekcje .Każdy uczestnik otrzymał piękny i bardzo wymowny pamiątkowy obrazek.
Zgodnie z polską tradycją na obiad podano rosół i schabowego , po czym nastąpił czas podziękowań i pożegnań i uczestnicy rozjechali się do swoich domów, parafii. Wszyscy albo zdobyli tę wiedzę albo sobie ją odświeżyli, że uczynki trzeba spełniać z miłości i z miłością, a prawdziwy chrześcijanin zmierzy się z tym co trudne i na pewno woli obrabiać skałę niż błoto.
Chwała Panu!
